Η Μονάδα Βιώσιμης Κινητικότητας υπήρχε στις σκέψεις του Θάνου Βλαστού από το 1998 όταν έγραψε τα πρώτα βιβλία – οδηγούς για τις πόλεις που ήθελαν να εντάξουν το ποδήλατο στην καθημερνή μετακίνηση των πολιτών τους.

 

Δημιουργείται επίσημα το 2001 στον Τομέα Γεωγραφίας και Περιφερειακού Σχεδιασμού του ΕΜΠ, σε μια στιγμή που είχε πια γίνει σαφής η υστέρηση της ελληνικής πόλης και η αδυναμία της να συμμετάσχει στην μεγάλη στροφή που έκαναν τότε οι ευρωπαϊκές κοινωνίες προς ένα αύριο πιο ανθρώπινο, πολιτισμένο και βιώσιμο.

​

Στην Ευρώπη εκείνη πια την εποχή το παράδειγμα του ποδηλάτου, της αξιόπιστης και προχωρημένης τεχνολογικά δημόσιας συγκοινωνίας και των ήπιων διαμορφώσεων για τον πεζό ήταν ζωντανό και αρκούσε να μεταφερθεί και στον τόπο μας. Ωστόσο η νοοτροπία στην Ελλάδα παρέμενε δέσμια του αυτοκινήτου και σε ότι αυτό συνεπάγεται για την πόλη και για τους πιο αδύνατους, όπως είναι οι ανάπηροι, οι ηλικιωμένοι τα παιδιά.

​

Στην πόλη ο δυνατός επέβαλε απόλυτη κυριαρχία με τον πιο άγριο τρόπο, σε εμπόδιζε να περπατήσεις, να αναπνεύσεις, να ησυχάσεις. Σε μεγάλο βαθμό όσα ίσχυαν τότε ισχύουν και σήμερα. Είναι αλήθεια ότι χάρη σε ευρωπαϊκές χρηματοδοτήσεις κάποια έργα έγιναν, όπως πεζόδρομοι, ποδηλατόδρομοι, μετρό και τραμ στην Αθήνα.

Δεν κατάφεραν να αποθαρρύνουν την ανεξέλεγκτη επέκταση της ελληνικής πόλης που προκαλεί την ενίσχυση της εξάρτησής της από το αυτοκίνητο.

​

Τι πέτυχε τελικά η Μονάδα Βιώσιμης Κινητικότητας από τους στόχους της; Σε πείσμα των δύσκολων συνθηκών και του εχθρικού περιβάλλοντος κατάφερε να είναι παρών σε κάθε διάλογο που γινόταν στις τοπικές κοινωνίες για το περιβάλλον, την πόλη, τη βιώσιμη κινητικότητα και το ποδήλατο.